In hun uiterlijk tonen de Spakenburgse vrouwen deel van een collectief te zijn. Beuys herinnert ons in zijn werk aan het gemis van collectieve idealen. De gesteven kraplap is een oervorm. De Wilde Oog variant op het vilt van Beuys. 'Het schilderij houdt niet op bij de lijst' schijnt Joseph ooit gezegd te hebben. 'Nou, de kraplap houdt ook niet op bij Spakenburg', denken de Wilde Ogers. Zestien kraplappen van overleden traditiedraagsters worden bezield dankzij de acht kunstenaars/vormgevers. Als oriëntatie bezochten Hendrikje Kuis en Wijmpje Koelewijn de acht kunstenaars in hun ateliers, van Den Bosch tot Den Helder. Hun aanwezigheid veroorzaakt geestdrift. Een project dat dankzij steun van Euregio Rijn Waal, Gemeente Arnhem, Fonds Stichting Nederlandse Volksklederdrachten 'Collectie Koningin Wilhelmina' en Prins Bernhard Cultuurfonds tot stand komt.