het wilde oog

Theateratelier Het Wilde Oog is opgericht in 2000 door Hans Lemmerman en Inge van Run en onderzoekt hoe documentaire kwaliteiten in diverse kunstuitingen tot hun recht komen.

Met als motto ‘ Wild Kijken & Lenig Denken' ensceneert Het Wilde Oog ontmoetingen tussen culturen, resulterend in portretten: fotoreeksen, theatrale documentaires, performances, publicaties. We houden van een mix van alledaagsheid en kunstzinnigheid. We ontginnen eigen(aardig)heden van afzonderlijke mensen en laten deze individuen met hun markante uitspraken en handelingen in dialoog gaan met gedachtegoed en stijlprincipes van beeldende kunstenaars die hun kunsthistorische waarde hebben bewezen. Richtingwijzers als Joseph Beuys, Christian Boltanski, Salvador Dali. We laven ons aan hun beeldende erfgoed en mixen deze met dramaturgische verworvenheden, dankzij onze achtergrond als theatermakers. We zijn in staat om ‘gewone' mensen tot wezenlijk onderdeel van een installatie te maken: We ervaren de kracht van documenteren en recyclen. Het documenteren van talige, beeldende en fysieke gegevens die samenhangen met waarden en wonden in het leven en het recyclen van het biografisch materiaal opdat het persoonlijke vormkracht krijgt.

Fragment uit een interview met Het Wilde Oog door Tjitske Jansen mei 2017:

1969. Deventer. Introductieweek. Hans Lemmerman ging met alle nieuwe brugklassers van dat jaar naar de film. Van de hoofdfilm herinnert hij zich niets. Het voorfilmpje, Le Ballon Rouge, raakte hem diep. In dat filmpje wandelt een jongen door een grauwe stad met een rode ballon aan zijn zijde. Soms danst de ballon achter de jongen aan, soms volgt de jongen de ballon. Wanneer de jongen ergens naar binnen moet, wacht de ballon buiten, hangend in de lucht. Meer en meer komen er jaloerse vriendjes in beeld. Ze pakken de ballon eerst af en maken hem dan kapot. Er volgt een apocalyptisch tafereel dat bij de 12 jarige Hans Lemmerman als een mokerslag naar binnenkwam.

Inge van Run: Ik was zeven jaar en had een verjaardagsfeest. We gingen naar het Museum Arnhem. Ik was nog nooit in een museum geweest. Wat waren alle kamers groot en leeg. En zo stil. En zo wit. Bij ons thuis was alles bruin en geen leeg hoekje te vinden. Van de kunst die er te zien was, herinner ik me niets. Ronddwalend  was ik opeens de groep kwijt. Ik moest heel erg plassen. Ik kon het niet meer ophouden en uiteindelijk heb ik mijn plasje in een hoekje gedaan. Voorzichtig tilde ik mijn overgooier op, maakte me klein, plaste zo geruisloos mogelijk.' Nu, vijftig jaar later, realiseert van Run zich dat ze toen tegen een heilig huisje aan geplast heeft.

Veel later, in 1988, ging ze naar een Beckett-voorstelling van Annemarie Prins. Haar keel werd dichtgesnoerd en ze kon niet meer stoppen met huilen. Terwijl ze de tekst niet eens snapte. Alle handelingen droegen vormkracht in zich. De inhoud kwam vrij door de lijven, door het fysieke. Diezelfde avond schreef zij Annemarie Prins een brief en een maand daarna ging ze bij haar in de leer.

Voor Het Wilde Oog is de biografische, cultuur- en kunsthistorische geschiedenis levende materie. Er worden werelden verbonden die meestal strikt gescheiden zijn. Bij Het Wilde Oog ontstaan ontmoetingen over de grenzen heen, een culturele uitwisseling, kunstzinnig vormgegeven.

Het Wilde Oog is een laboratorium voor proeven en botsingen tussen persoonlijkheden uit de samenleving en professionele kunstenaars.

Beeldmateriaal van Het Wilde Oog is in beperkte oplage te koop: foto's, videoperformances, tasjes, broches.

Het Wilde Oog en educatie / workshops

Het Wilde Oog en publicatie

Het Wilde Oog in de pers

Tentoonstellingen van Het Wilde Oog