Hij, Icarus:

"De speurtocht langs de maatschappelijke plekken waar ik Icarus-mannen zou kunnen aantreffen, was alleen al de moeite waard. De ongelooflijke bureaucratie waar je op stuit. Het Riagg dat mijn verzoek bij voorbaat al afwees. Een kunstproject ?? Nou, nee, hoor. Outplacementbureaus die zichzelf glossy en heel creatief aanprijzen, maar als je vraagt naar een vijftiger die het lef heeft om met zijn maatschappelijke loopbaan te kappen, is hun eerste reactie direct: Wat levert het ons op?
Ik vraag me af op ik in de jaren zeventig ook dit soort reacties had gekregen.

Met Hij, Icarus hoopt Lemmerman een alternatief en tegenwicht te bieden aan de door imago‘s gedicteerde materialistische samenleving, het ‘Flower-Power-gen‘ opnieuw te injecteren, de Nescio-mentaliteit terug te brengen. Maar ook wil hij kunstzinnige disciplines laten integreren: fotografie, vormgeving en theater laten samensmelten tot één ‘Gesamtkunstwerk‘, tot een ode aan acht mannen die het lef hebben om hun kracht en zwakte te laten zien."

"Het is alweer een tijd geleden verschenen maar het verdient toch nog een vermelding in deze rubriek: HIJ, ICARUS van Hans Lemmerman. Het boekje verscheen vorige winter tegelijk met een expositie en het beschrijft de levens van acht mannen die ‘een gevoelige aard combineren met daadkracht‘.

De panelen, de foto‘s, kinderfoto‘s van de mannen en reacties van buitenstaanders op de panelen geven van iedere man een kant-en-klaar portret. Hoe leven vrijgevochten mannen anno 2001?
Cor: "Ik ken iemand die continu roept: ‘Voordat ik sterf wil ik India hebben gezien‘. Een hijgerigheid die ik niet ken."
Bert: "Er is nog zoveel dat ik wil doen: deltavliegen over de Grand Canyon. Wildwaterkanovaren, in een straaljager, Nescar-racing."
Tonie: "Ik wilde dingen maken, praktisch zijn. Dat is me gelukt: ik heb elektronische apparatuur ontwikkeld bij Philips."

Regisseur-dramaturg Hans Lemmerman werkt voor zijn projecten regelmatig met de levens van bestaande mensen. In 2000 maakte hij samen met Inge van Run voor het Images Festival het project Surrealistische zelfportretten, in 1997 maakte hij met acht jongeren ‘De Theatertuin‘, waarin hij op zoek ging naar situaties en ervaringen die de jongerencultuur overstegen en toch het adolescente verraadden. In 2010 zal hij hen opnieuw ontmoeten. Ook met de acht mannen ligt een nieuwe ontmoeting in het verschiet: in 2011 wil Lemmerman de mannen opnieuw lokken."

"In het trappenhuis van het oude schoolgebouw en ook op de gang van de eerste verdieping hangen acht panelen, elk zo groot als een deur. Ze zijn overdadig beschilderd en vormen met ondermeer fotofragmenten een collage. Die doet je zowel denken aan de drieluiken uit de late middeleeuwen als aan de prenten van hindoe-goden, boordevol voorstellingen, terwijl je toch de indruk krijgt naar één afbeelding te kijken.
De oude school is het Huis van Bourgondië, de werkplaats voor jonge toneelmakers. Op initiatief van Maarten Verhoef, de artistiek leider, ontplooit het Huis ook activiteiten, die zich niet laten vangen in het beperkte tijd-ruimtebestek van een toneelvoorstelling.
Je gaat naar toneel in de vorm van een tentoonstelling. Zelfbedieningstoneel in een terloopse ruimte.
Op mij maakte het indruk. Dat komt vooral door de drukte van de panelen en de flarden tekst. Het is alsof je in heiligenlevens stapt van mannen van wie de heiligheid niet berust op deugd maar op hun roekeloze sprong naar boven. Je ziet overdadig veel, zonder het precies te kunnen duiden. Aan een duiding begin ik dan ook niet. U moet er heen gaan om een oefening in het associëren van beelden mee te maken. Neem er wat tijd voor, alleen dan krijgt het zin.
Ten slotte: Het is een echt mannenproject. Lemmerman moet maar een vervolg maken. ‘Zij, Ariadne‘, over de vrouw die huis en haard verlaat."